پگاه آهنگرانی مثل بیشتر بازیگرهایی که از خانوادههای سینمایی میآیند ابتدا با فیلمهای مادرش منیژه حکمت شناخته میشد، حضورش در فیلم سینمایی “دختری با کفشهای کتانی” شروع خوبی بود که او در این سالها سعی کرد بر پایهاش موفقیتهای بعدی را بنا کند. اگر وجود مادرش نبود، صدرعاملی او را هرگز نمیشناخت و او هرگز در “دختری با کفشهای کتانی” بازی نمیکرد.در سالهای اخیر پگاه آهنگرانی، روند رو به رشدی در بازیگری داشته و در تئاتر هم حضور پیدا کرده است.
پگاه آهنگرانی فراهانی، متولد دوم مرداد ماه سال ۱۳۶۳ در تهران* است. پدرش جمشید آهنگرانی و مادرش منیژه (مژگان) حکمت است. تحصیلاتش در هنرستان موسیقی را ناتمام گذاشت اما، نوازنده ویولن سل است. خیلی کم حرف است و علاقه ای به سیاست ندارد. فعالیت سینماییش را با بازی در فیلم “گربه آوازخوان” (کامبوزیا پرتوی) در سال ١٣۶٩ در ۶ سالگی آغاز کرد. اما شاید در دومین بازی کارنامه هنری اش در سن پانزده سالگی بود که درخشید:
زمانی که “اخراجی ها ۲″ روی پرده سینما بسیار فروش داشت، پگاه تصمیم میگیرد که فیلمی درباره “مسعود ده نمکی” بسازد. و با وقفه یک ساله ای هم که بدلیل انتخابات در فیلمش ایجاد می شود با اینحال آنرا می سازد. می گوید: “هنوز تلاش میکنم فیلم را به جشنواره سینما حقیقت و جشن خانه سینما و…
به علت مشغله زیادی که داشت یک دوره ۳-۴ ساله از بازیگری کناره گیری کرد و مشغول فیلمسازی شد. برای او موفقیت اینست که دو سال دیگر بتواند فیلم سینمایی بسازد نه اینکه ۱۷ فیلم سینمایی بازی کرده باشد!
کارگردانی برای او از بازیگری با ارزشتر است چون معتقد است کارگردان خوب توانایی این را دارد که فیلم نامه بد را هم خوب بسازد چون به نظر او در سینما پرداخت مهم است تا فیلمنامه و معتقد است کار با کارگردانی مثل آقای کیمیایی باعث یادگیری بیشتر می شود.
سلیقه او فیلمهای شخصیتمحور است و تعداد زیادی فیلم دوست دارد که مردها شخصیت اصلی آن هستند، به نقل از خودش اگر روزی بخواهد فیلم بسازد حتما فیلمی درباره یک شخصیت مرد میسازد و تعصبی برای فیلم ساختن درباره زنها ندارد، این مسیری که او تا امروز آمده است کاملا به طور ناخودآگاه بوده تا در فیلمهایی بازی کند که زنمحور هستند یا مشکلات و مسائل زنان را روایت میکنند، همه اینها اتفاقی شکل گرفته است.