چه شد که بازیگر شدم
من تک فرزند خانواده هستم، در دوره کودکی و نوجوانی بسیار پرتحرک بودم و مادرم مرا برای آموزش بسیاری از فنون مثل خیاطی، گلدوزی، ژیمناستیک، نقاشی و… به کلاس های مختلف فرستاد و از آنجا که حس شاگر اولی در من تقویت شده بود، سعی کردم در تمام کلاس ها جزو بهترین ها باشم، اما دغدغه ام بیشتر ورزش فوتبال بود. آرزو داشتم روزی جراح قلب بشوم و اگر می شد به گذشته برگردم، حتماً پزشکی می خواندم و جراح قلب می شدم.

البته خیلی ها می گویند امروز هم اگر بخواهم، هنوز دیر نشده و می توانم در کنکور پزشکی شرکت کنم و حتی می گویند خیلی عالی است که یک بازیگر جراح قلب داشته باشیم. اما الان دیگر آن آرزو کمرنگ شده، اما در عوض همین امسال قصد ادامه تحصیل در مقطع دکترای کارگردانی را دارم. در مورد اینکه چرا به رشته بازیگری علاقمند شدم باید بگویم در آن سال ها کمند امیرسلیمانی که در شیفت بعدازظهر مدرسه ما درس می خواند، در فیلم سینمایی «ترنج» بازی کرده بود که خیلی هم گل کرد و به واسطه توجه ویژه ای که دانش آموزان، مسئولان مدرسه و مردم نسبت به او نشان می دادند، من هم علاقند شدم تا راه او را دنبال کنم به همین دلیل بعد از پایان دوره دبیرستان تصمیم گرفتم تحصیلاتم در رشته بازیگری را دنبال کنم که خوشبختانه شرایط ادامه تحصیلم فراهمه شد و ضمن تحصیل در دانشگاه در چند آموزشگاه معتبر هم که زیر نظر اساتید خوب بازیگری اداره می شد با الفبای بازیگری و کارگردانی آشنا شدم.

بازیگران مورد علاقه من در سال های نوجوانی زنده یاد خسرو شکیبایی، امین تارخ و فریماه فرجامی بودند و هنوز هم معتقدم فرجامی یکی از بهترین بازیگران زن سینمای کشور بود. معیار من در انتخاب نقش، قصه خوب با کارگردانی موفق است که اثری موفق را به ثبت می رساند و بیشتر مایلم در کارهای خوب کارگردانان کار بلد ژانرهایی را که تاکنون تجربه نکرده ام، تجربه کنم. خدا را شکر از موقعیت فعلی خودم راضی هستم چون راهم را جهت دار دنبال کرده ام.